Grzbiet Zachodni
Grzbiet Zachodni – pasmo górskie w Sudetach Środkowych w Górach Bardzkich.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Grzbiet Zachodni położony jest w granicach obszaru chronionego krajobrazu w północno-zachodniej części pasma Gór Bardzkich między Przełęczą Srebrną na północnym zachodzie a Przełomem Nysy Kłodzkiej na południowym wschodzie[1]. W dawniejszych latach Grzbiet Zachodni Gór Bardzkich uważany był za część składową Gór Sowich.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Grzbiet Zachodni ma kształt szerokiego, niezbyt wysokiego masywu górskiego nieprzekraczającego 700 m n.p.m., który rozwidla się na trzy człony: człon północno-zachodni, człon środkowy i człon północno-wschodni, które ponownie schodzą się w okolicy Przełęczy Srebrnej[1]. Najdłuższy północno-zachodni człon zewnętrzny otacza małą Kotlinę Żdanowa, a w kierunku południowym przechodzi w Garb Golińca[1]. Między członem środkowym a Garbem Golińca położone jest Obniżenie Łącznej. Część północno-wschodnia jest najniższą i najszerszą częścią grzbietu. Najwyższym wzniesieniem jest Kortunał (676 m n.p.m.)[2].
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Grzbiet zbudowany jest z dolnokarbońskich szarogłazów i łupków żdanowskich, tworzących strukturę bardzką. W kierunku północnym, w stronę Przełęczy Srebrnej i Srebrnej Doliny, struktura bardzka przechodzi w górnokarbońskie brekcje i zlepieńce[1]. Jest to spowodowane złożoną tektoniką, w której krzyżują się jednostki tektoniczne, przemieszczone w czasie orogenezy waryscyjskiej[3].
Rzeźba[edytuj | edytuj kod]
Rzeźba grzbietu mimo niewielkich wysokości jest urozmaicona: zbocza pocięte są licznymi, głębokimi dolinkami, a poszczególne szczyty oddzielone od siebie, wyraźnie zaznaczają się w linii grzbietowej[1]. Wzniesienia pokryte gęstymi lasami mieszanymi, miejscami o charakterze rzadko już spotykanej puszczy sudeckiej[1].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Przez grzbiet zachodni prowadzi szlak turystyczny:
– niebieski z Wielkiej Sowy do Barda, stanowiący fragment Europejskiego Szlaku Długodystansowego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 12-23. ISBN 83-85773-04-5.
- ↑ Kortunał -pl.geoview.info
- ↑ K. Radwański, M. Szymczak; Atlas gór Polski: Sudety, Karpaty, Góry Świętokrzyskie; wydawca ExpressMap 2008r. Warszawa; strona:88
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
- Beata Konopska, Michał Starzewski; Przewodnik turystyczny Ziemia Kłodzka: Góry Sowie, Góry Bardzkie, Góry Stołowe, Góry Bystrzyckie, masyw Śnieżnika, Góry Złote; Warszawa, Wyd. Kartograficzne im. E. Romera - Copernicus, 2008, ISBN 978-83-7329-531-5.
- Krzysztof Radwański, Marcin Szymczak (red.): Atlas gór Polski. Sudety. Karpaty. Góry Świętokrzyskie. Warszawa: ExpressMap, 2008, s. 88,89. ISBN 83-60120-64-1.